تأثیر پیاسکلیدین بر القای کندروژنز از سلول های بنیادی مشتق از چربی انسان در داربست فیبرین

مقدمه: آسیب های بافت غضروف یکی از مشکلات موجود در کلینیک است و روش های درمانی رایج منجر به ترمیم کامل آسیب ها نمی شود. از این رو، مهندسی بافت در این جهت مورد توجه است. در مهندسی بافت از مواد زیستی، عوامل رشد و سلول مناسب استفاده می شود. از آن جایی که عوامل رشد مانند tgf-β (transforming growth factor beta) منجر به هایپرتروفه شدن بافت غضروف تهیه شده می گردد، دستیابی به عوامل القا کننده ی مناسب تر ضرورت دارد. مطالعات نشان داده است که پیاسکلیدین بر کندروسیت های کشت یافته تأثیر مثبت داشته است. از این رو، در این تحقیق تأثیر پیاسکلیدین بر القای کندروژنز و غضروف سازی از سلول های بنیادی مورد بررسی قرار گرفت. روش ها: نمونه های چربی از سه بیمار، طی جراحی لیپوساکشن به دست آمد. سلول های بنیادی مشتق از چربی (adipose tissue-derived stem cells یا adscs) از بافت چربی استخراج و تا پاساژ سوم تکثیر داده شد. سپس، سلول ها در داربست فیبرین تحت تأثیر محیط کشت القای کندروژنیک به مدت 21 روز کشت داده شد. میزان تکثیر و بقا ی سلول ها با روش mtt [3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide] و میزان بیان ژن های اگریکان،کلاژن ii و x با استفاده از تکنیک real-time pcr ( real-time polymerase chain reaction) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: میزان تکثیر و بقای سلول ها در داربست فیبرین، در گروهای مختلف، تفاوت قابل توجهی نداشت (05/0 < p)؛ اما میزان بیان ژن های کلاژن ii و اگریکان تحت پیاسکلیدین به طور چشم گیری در مقایسه با گروه دارای tgf-β افزایش و بیان ژن کلاژن x به طور معنی داری کاهش نشان داد (01/0 > p). نتیجه گیری: ترکیب پیاسکلیدین در روند القای غضروف سازی از سلول های بنیادی به طور کامل مؤثر است و بر کاهش هایپرتروفه شدن سلولی نیز تأثیر چشم گیری دارد.